Skender Hyseni sqaron për herë të parë deklaratat e Rugovës për UÇK-në

Anëtari i hershëm i LDK-së, Skender Hyseni ka folur mbi akuzat e vjetra ndaj ish-presidentit Ibrahim Rugova për deklaratat e tij ndaj Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës gjatë kohës së luftës.

Ai ka treguar për herë të parë që e kishin pasur së bashku vetë, ai, Ibrahim Rugova dhe dy anëtarët e ndjerë të LDK-së, Xhemajl Mustafa dhe Enver Maloku, për akuzat që hidheshin ndaj tij për UÇK-në.

Por, sipas Hysenit kishte një arsye pse Rugova nuk fliste shumë për ushtrinë guerile që ia kishte mësyrë çlirimit të Kosovës nga Serbia.

“Ju keni dëgju pretendime nga akterë anësorë, që gjoja Rugova ka qenë kundër UÇK-së. Më lejoni ti’ dekonspirojë ata deklarata. Unë, Xhemajl Mustafa, Enver Maloku dhe t’u bisedu në zyrë të Presidentit Rugova të tre e kemi shtruar çështje pse. Dhe përgjigja e Rugovës, ka qenë citoj: Burra, nëse unë dal e them që Kosova ka ushtri, atëherë unë po i them edhe botës që dy ushtri po luftojnë mes vete dhe kur luftojnë dy ushtri mes vete, njëra i merr të gjitha. Nuk e kam ndërmend me i rreziku ata djem në male, që me ëndje i quante luftëtarë të lirisë. Në çdo konferencë ai UÇK-së, i referohej si ushtarë të lirisë”, ka deklaruar ai në Pressing.

Hyseni ka thënë se Rugova asnjëherë nuk ka dhënë deklarata negative për UÇK-në.

“Ai (Rugova) ka thënë se kur sulmohet pragu i shtëpisë, njerëzit kanë të drejtë të mbrohen. Nuk janë terroristë (ushtarët e UÇK-së), e ka thënë edhe në Gjykatë të Hagës”, ka thënë tutje Hyseni.

Sipas tij, çdo deklarim që e ka bërë Rugova, e ka matur disa herë para se ta bënte.

Arbëria në Mesjetë (Shqipëria e sotme)

Mesjeta në Arbëri i referohet gjeografikisht viseve ku ditët e sotme është Shqipëria në kohërat kur i përkiste Perandorisë Bizantine e deri në pragun e pushtimit nga Perandoria Osmane. Pasi Perandoria Romake u nda në atë të lindjes dhe atë të perëndimit më 395, ato vise që përbëjnë sot Shqipërinë u bënë pjesë e Perandorisë Bizantine.

Nga fundi i shekullit XII, viset veriore të Shqipërisë së sotme i përkisnin Mbretërisë mesjetare serbe që u pasua nga Perandoria Serbe, që shtiu në dorë tërësinë e territoreve të sotme shqiptare si dhe një pjesë të mirë të Ballkanit në mes të shek. XIV. Me rënien e Perandorisë Serbe në vitet 1350-1371, portet më domethënëse i zuri Republika e Venedikut dhe u formësua kështu Arbëria Venedike. Pjesët e mbetura të territoreve arbërore u përndan mes prijësve vendorë, pjesa më e madhe e të cilëve qenë vasalë të Venedikut ose të Perandorisë Serbe.

Pas betejës së Savrës më 1385 pjesa më e madhe e prijësve vendorë u bënë vasalë osmanë. Më 1415-1417 pjesa më e madhe e Shqipërisë së sotme Jugore dhe Qendrore u përbrendësua në Perandorinë Osmane dhe në të porsaformuarin Sanxhaku Arvanid. Në vitet 1432-1436, prijësit e pakënaqur për humbjen e privilegjeve të tyre paraosmane organizuan një kryengritje në viset jugore të Shqipërisë së sotme. Kryengritja u shtyp deri në një organizim të mëvonët nga Skënderbeu më 1443, pas mposhtjes së osmanëve në betejën e Varnës, gjatë Kryqëzatës së Varnës.

Më 1444 nën patronazhin venedikas, Skënderbeu si i pari i prijësve vendorë arbëror dhe zetas i bashkoi kundër Perandorisë Osmane në një aleancë jetëshkurtër që ngjati deri më 1450-51. Skënderbeu vijoi qëndresën e tij për 25 vjet deri në vdekjen e tij. Pasi territoret e tij u brendësuan në shtetin osman, vijoi ekspansioni i kësaj perandorie drejt territoreve venedikase, Shkodra iu dorëzua më 1479, Durrësi më 1501 dhe Ulqini më 1571.

Për u kthyer tek pyetja e Besnik Jakupajt se kush jemi? Nga kemi ardhur? Kur kemi ardhur? Cfar mardhenje kemi ne me fiset tjera?.
KUR KA ARDHE I PARI YNE NE SHIPSHAN?
CFAR ESHTE AJO POPULLESI QE DEL NE RREGJISTRAT TURKE V.1485?
CFAR NA LIDHE NE ME KETE POPULLESI?
PSE EDHE AT’HER KY VEND QUHEJ SHIPSHAN?

Për fillim dua të konstatoj se ka shumësi mendimesh ne lidhje me prejardhjen tonë si fis-SHIPSHANI. Por mendimet kristalizohen në qështjen nëse jemi të Gashit apo fis me vehte. Gashi na anatemon duke na thënë se ju jeni të bijtë e « tapallicës », po tapallica e kujt ishte? Të gjithë e pranojnë se ishte bija e Gashit edhe pse kjo është përcjellur me gojë deri sot. Nëse deri në kohët e sotme ka ardhur ky tregim për Shipshanin, mund të thuhet me siguri se, ne jemi nipa të Gashit dhe për rrjedhojë deri në daljen tonë si fis më vete rreth vitit 1830, e të cilin fis e kanë pranuar edhe fiset tjera përrreth si Gashi, Bytyqi, Krasniqja pa shkuar më tej, ne kemi gjallëruar nën ombrellën e Gashit. Këtë e thonë edhe burimet gojore por edhe burimet e shkruara pavarësisht mangësisë së tyre autentike qoftë burime shqiptare apo edhe të huaja.
Sipas përllogaritjeve të brezave nga unë , duke marrur për bazë teorinë e bio-antropologut Angar Helgason i cili largësinë e brezave të linjës së mashkullit e përcakton në 33-35 vjet, na del gjithmonë sipas përllogaritjeve të mija, se Kameri pra babai i Kallit ka lindur në vitin ka lindur në vitin 1563, ndërsa Kall Kameri ka lindur në vitin 1598. Në këto vite kemi në Shqipërinë e Epërme dhe jo vetëm (jo kufnjtë e sotëm politik të Shqipërisë) disa ngjarje të mëdha :
a) Në shkurt të vitit 1570, 7 000 deri 8 000 kryengritës shqiptarë, të bashkuar me forcat e këtyre garnizoneve, sulmuan për tri ditë rresht qytetin e Lezhës, por nuk arritën ta çlironin. Pasi u bashkuan me malësorët dukagjinas, ata çliruan Ishullin e Lezhës.
b) Nga vitet 1600-1616 shqiptarët kërkojnë pesë herë ndihmën e Venedikut për të luftuar turqit, por shteti i Venedikut thuajse hesht, ndonëse selia e shenjtë i kërkon të përkrahen shqiptarët. Gjithsesi shqiptarët edhe të vetëm vazhdojnë qëndresën heroike,
c) Më 1612 Janinasit hidhen në kryengritje kundra otomanëve, por edhe në veri më 1614 fiset e Hotit, Kuçit, Grudës, Kelmendit, Kastratit, Shkrelit e tjerë, hidhen në kryengritje luftarake, madje ndër këto vite të stuhishme duhet të theksohen vitet 1610 e 1611, kur fiset e Malësisë së Madhe të udhëhequra nga fisi i Kelmendit e mbështetur nga fisi i Hotit e tjerë, shkruan faqe heroizmi që shkundi disi gjumin e rëndë të Europës.

d) Në vitet 1638-1639 përsëri fiset e Kelmendit e Hotit janë në këmbë me armë në dorë kundra turqve.
e) Më 1668 tërë Kosova ngrihet në kryengritje kundra pushtuesit turk.
ë) Më 1696 fisi i Hotit çohet peshë kundra venecianëve që kishin marrë Ulqinin, në vijim të pazareve të pushtuesit turk.
f) Me 1699 Kryengritja e madhe kundërturke që shtrihet prej Kurveleshit deri në Shkodër.
g) Në vitin 1699 përsëri në veri të vendit shpërthen një kryengritje e fuqishme ku dallohen Ulqinasit, Tivarasit e Kelmendasit.
h) Më 1737 popullsia e Kosovës mirëpret ushtrinë austriake dhe bashkohet me këtë për të luftuar pushtuesin Osmanlli. (Burimi i të dhënave: Historia e Shqipërisë)
Në këto rrethanat e mësipërme ka funksionuar i pari ynë Kall Kameri ; a ishte ai me otomanët, me venedikasit, apo edhe pjesë e kryengritjeve arbërore kundër pushtuesëve të ndryshëm është vështirë për t’a thënë. Megjithatë ai ka qenë i kohës, sikurse ne që jemi të kohës sonë. Babai i tij Kameri sipas gojëdhënës është vendosur fillimisht në Qafë të Kolçit, në vijën e rrugës së Pultit të Vjetër. Kamer Pipëri kishte tre djem: Kallin, Palin dhe Gjonin.
Po nga ka rrjedhur Kamer PIPËRI? Studiuesi J.G. von Han, studiuesi Nopça, Edith Durham por edhe të tjerë tregojnë se i pari i fiseve të Hotit, Trieshit, Krasniqes, Vasojit (Vasojeviçit), Piperit dhe fshati Merkotai (afër Podgoricës) janë krijuar nga djemt e Keç Prekës i cili gjithnjë sipas këtyre autorëve duhet të ketë ardhur fillimisht në Pipër të Malësisë (sot Mali i Zi) nga Dalmacia dhe duhet të ketë qenë shqiptarë/ilir. Tani sipas përllogaritjes së brezave i bjen që Keç Preka duhet të ketë jetuar në vitet 1493-1558. Nga viti 1497, praktikisht Malësia (sot Mali i Zi) është administruar nga sanxhakbeu i Shkodrës.
Sanxhaku i Shkodrës gjatë kohës së Perandorisë Osmane ishte pjesë administrative e Vilajetit të Shkodrës. Qendër e sanxhakut ka qenë qyteti i Shkodrës. Sanxhaku u implementua më 1485, pas rrethimit dhe brendësimit të qytetit dhe viseve brenda Rumelisë. Asokohe ky sanxhak ndahej në katër kaza: të Shkodrës, të Podgoricës, të Pejës dhe të Bihorit.
Sipas studijuesëve të sipërpërmendur Keç Preka ka pasur 6 djem:
Lazër Keçi, prej të cilit rrjedhë fisi i Hotit
Ban Keçi, prej të cilit rrjeshë fisi i Trieshit (Triepshi)
Merkot Keçi prej të cilit rrjeshë fshati (fisi) Merkotai
Kastër (Kras) Keçi, prej të cilit rrjedh fisi i Krasniqes
Vas Keçi, prej të cilit rrjedh fisi i Vasojit (Vasojeviçi) dhe
Pipër Keçi, prej të cilit rrjedhë fisi i Piperit
Për shkak se djemtë e Keç Prekës, bijnë në hasmëri me banorët anas të cilët i kishin gjetur aty kur kishin ardhur në Pipër, atëher sipas traditës dhe kjo është traditë shqiptare, ata duhej lëshuar Pipërin. Hahni thotë se 5 djemtë e Keç Prekës janë larguar nga fshati dhe në Pipër ka mbetur vetëm plaku me djalin më të vogël Pipërin, i cili edhe qalonte në këmbë. Mbetja e Keçit në Pipër ishte lejuar nga anasit vendas të cilët ai i kishte gjetur aty kur kishte ardhur, me arsyetimin se ai ishte plakur dhe nuk mund të lëvizte, si dhe kishte kërkuar që djali i tij më i vogli që ishte me aftësi të kufizuar fizike-pra ishte i çalë të mbetej me të, e cila gjë edhe i ishte lejuar.
Kur e ka vizituar Hahni retth vitit 1850 (1811-1869) fisin e Pipërit,Hotit, Vasojit (Vasojeviçit) dhe jo vetëm, ka konstatuar se: fisi i Pipërit rrjedhë nga Pipër Keçi dhe në kohën kur ai ka vizituar këtë vend Pipëri ka pasur 200 shtëpi dhe 1500 banorë me fe ortodokse sllave, të cilët kanë folur gjuhën sllave sipas Hahnit dhe kanë jetuar në afërsi me qytetet turke, Spunscha e Podgorica me të cilat janë armiqësi të përhershme ka shkruar Hahni. Kjo siç mund të merret me mend ka ndodhur 300 vjet pasi është vendosur Keç Preka në Pipër. Karakteristik është fakti të cilin e përmend Hahni në studimet e tij se ata (Pipëri, Vasoji (Vasoveviçi) edhe pse flisnin gjuhën sllave në dasma dhe në ceremonitë mortore, në ritet e tyre ata nuk flisnin gjuhen sllave por flisnin shqip dhe se ata i kishin thënë atij se kjo ishte gjuha e të parëve të tyre, e cila manifestohej në këngët e tyre në dasmë apo në vajtimet e tyre në rastet mortore.
Studijuesi Hahn dhe të tjerët kanë lidhur degëzimin e Hotit deri (Lazi) Lazër Keçit. Pyetja që shtrohet me këtë rast është se prej cilës vijë të Keç Prekës vjen paraardhësi ynë Kall Kameri. Nga përllogaitja e brezave na mungojnë edhe 3 breza për tu takuar me njërin nga djemtë e Keç Prekës.
Hahn-i thotë poashtu se : Gati ç’do shqiptar mund të tregoj për prejardhjen e tij së paku deri në 10 breza! (Studime shqiptare Bd. 1–3, Jena 1854)
Në vitin 1839, princi i Vasojit (Vasojeviçit), një hartë të cilën ai e ka vizatuar me dorë dhe ka shkruar me dorë, njeh fiset e Shqipërisë së Epërme si fise shqiptare.
Gjasat janë të afërmendëta që Kamer Pipëri ( Nëse ne vijmë nga ai) ka zbritur për arsye të veta më poshtë dhe është vendosur në Qafë të Kolçit, me cilatdo detyra qofshin ato.
Ne nga ana jonë si Shipshjanë i lidhim brezat tonë deri te Kall Kameri. Kjo është për t’u kualifikuar, sepse ne jemi aq shumë që brezat tonë i lidhim tek Kall Kameri. Nuk jam i sigurt nëse të gjitha fiset e Shqipërisë së epërme mund t’i lidhin brezat sikur Shipshani tek një i parë përpos fisit të Hotit.
Si përfundim:
Nga kemi ardhur? Siç duket prejardhja jonë është me gjasë nga njëri prej djemve të Keq Prekës i cili fillimisht ishte vendosur në bjeshkën apo malin e Pipërit, besoj kështu i pagëzuar nga djali i tij më i vogli Pipëri.
Kur kemi ardhur? Sipas përllogarittjeve të brazave e këtu edhe mund të ketë pasaktësi Keç Preka ka jetuar në vitet 1396-1461 (mesatarja 65 vjeç). Pra mund të thuhet se Keçi ka ardhur në Pipër rreth të dyzetave që i bie reth vitit 1436,nga viset ilire të Dalmacisë, gjithmonë sipas studijuesëve.
Cfar mardhenje kemi ne me fiset tjera?. Besoj se marrëdhënjet tona me fiset tjera kanë qenë të nivelit të kohës, por duke ditur se SHIPSHANI si fis më vete ka dalur reth vitit 1830, nuk del se ne kemi patur marrdhënje të këqia me fiset e tjera por përkundrazi marrëdhënje mjaft korrekte me normat e kohës, bazuar edhe në marrëdhënjet fisnore sipas kanunit të Lek Dukagjinit.
KUR KA ARDHE I PARI YNE NE SHIPSHAN?
Kamer Pipëri ka jetuar sipas përllogaritjeve të brezave nga viti 1563-1628 dhe nëse ka qenë rreth të dyzetave kur është vendosur në Qafë të Kolçit atëherë ky duhet të ketë qenë viti 1603.
Kall Kameri ka jetuar sipas përllogaritjve të brezave nga viti 1598-1663 dhe nëse ka qenë rreth të dyzetave kur është vendosur në SHIPSHAN atëherë ky duhet të jetë viti 1638 apo ndoshta edhe pak më herët nëse ka qenë më i ri në moshë.
CFAR ESHTE AJO POPULLESI QE DEL NE RREGJISTRAT TURKE V.1485 dhe CFAR NA LIDHE NE ME KETE POPULLESI?
Regjistri otoman i vitit 1485 na jep disa të dhëna se në Shipshan ka pasur banor. Për hirë të korrektësisë aty edhe mund të ketë pasur banorë, por ata banor duhet gjithsesi të kenë qenë iliro-shqiptar edhe pse emrat e banorëve janë të themi katolik apo ortodoks sepse ne nuk mund të themi se në atë kohë njerëzit janë pagëzuar me emra si: Agim; Bashkim, Dardan etj. Këta banorë duhet të kenë qenë «anas» siç e thotë edhe Hahni e të tjerët. Emra të tillë kemi në po këtë regjistër edhe për Gjakovën. Poashtu duke e ditur se nga fundi i shekullit XII, viset veriore të Shqipërisë i përkisnin Mbretërisë mesjetare serbe që u pasua nga Perandoria Serbe, që shtiu në dorë tërësinë e territoreve të sotme shqiptare si dhe një pjesë të mirë të Ballkanit në mes të shek. XIV. Me rënien e Perandorisë Serbe në vitet 1350-1371, portet më domethënëse i zuri Republika e Venedikut dhe u formësua kështu Arbëria Venedike. Pjesët e mbetura të territoreve arbërore u përndan mes prijësve vendorë, pjesa më e madhe e të cilëve qenë vasalë të Venedikut ose të Perandorisë Serbe. Prandaj edhe emrat e banorëve të gjetur aty në vitin 1485 janë vazhdimësi e emrave të mëparshëm. Sidoçoftë përllogaritjet e brezave na e thonë se këtu Kall Kameri ka ardhur rreth 150 vjet më vonë nga regjistrimet otomane të vitit 1485
PSE EDHE AT’HER KY VEND QUHEJ SHIPSHAN?
Këtë unë nuk mund ta them me siguri, por ndoshta gjuhëtarë-etimolog mund t’i japin një shpjegim kësaj punës së emrit.
Përkufizime:
Ndërrimi i fesë nga ajo katolike-ortodokse në musliman është bërë me të madhe nga fundi i shekullit 16-të dhe filli i shekullit të 17-të. Sigurisht se është bërë edhe më herët vendosja e emrave musliman për qështje konformiteti dhe privilegjesh dhe kjo është një lloj “norme” në ç’do kohë. Në Kosovë deri vonë ka pasur familje me emra musliman por që thonin se jemi katolik. Poashtu brenda për brenda një barku familjar ka pasur familje që praktikon fenë musliman kurse pjesa tjetër fenë katolike dhe për më tepër këta festoni Pashkë e Bajram bashkarisht. Babai im ndjesë pastë Bajram Dika, thonte: “Unë në të 7-ten faqe jam katolik, pra Bajrami, Dika, Kosumi, Avdyli; Qerimi, Dema, Lushi, Elezi, pra i bjen që nga Elezi apo Lushi kemi ndërruar fenë nga katolike në atë muslimane, por ne ishim shqiptarë edhe kur ishim katolik, dhe kemi mbetur shqiptarë edhe pasi jemi bërë musliman që nënkupton se feja përpos tjerash ka shërbye më shumë për konformitet. Elez Gega i bjen të ketë jetuar në vitet 1660-1725. Është sikur sot që për qështje konformiteti bashkëkombasit tanë u ngjesin fëmijëve emra, si Muhamed, Islam, Sylejman, Leonardo, Kosta, Marko etj në vend të Valdrin, Artan, Elbasan, Dardan, Bashkim, Flamur etj. Veçse shiptarë janë në këtë rast edhe ata që nuk kanë emra që tingëllojnë shqip. Si Islami, si Kosta si Dradani shqip flasin në trojet tona por edhe ata që kanë emigruar, nëse ne në mërgim ua kultivojmë shqipen!
Në kohën kur Kall Kameri u ka vënë emrat djemve të tij si duket ka qenë e mundur t’i emërtoj kështu dhe nuk ka pasur reperkusione nga administrata otomane nëse fare ka pasur administratë të mirëfillt në Shipshan. Dihet se administrata otomane duke parë se nuk mund t’a shtrinte administrimin në malet tona, ata kishin “lejuar” që jeta shoqërore të zhvillohej në bazë të normave ekzistuese zakonore-kanunore dhe për këtë ata në Vilajetin e Shkodrës-pra në Shkodër kishin një zyrë që merrej apostafat me këtë qështje.
Ofendimet apo etiketimet e paragjykimet se ne vijmë nga Karadaku, jemi malazezë etj.,nuk qëndrojnë në asnjë mënyrë. Kur flasim për kohën ne duhet të jemi të vetëdijshëm se kufinjtë e sotëm të Malit të Zi (Karadakut), pra Malësisë sonë të rrëmbyer nga pushtuesit nuk kanë qenë këtu ku janë aktualisht. Kufinjtë kanë lëvizur në bazë të raportit të forcave prandaj ata nuk janë relevant. Sa për ilustrim Serbia në vitet e 70-80-ta të shekullit 19-të thonte se shqiptarët në Kosovë kanë ardhur nga Shqipëria. Familja ime përshembull ka zbritur nga Gegajt( Lushajt ) në Kosovë rreth vitit 1890-1900. Në këtë kohë territorin e Kosovës e kontrollonte imperatoria otomane. Serbia erdhi më vonë.
Vazhdimësia iliro-shqiptare për të mos thënë edhe pellazge në këto vise është katërcipërisht e vërtetuar shkencërisht jo vetëm nga studiuesit tanë por kryeisht nga ata të huaj, dhe këtu nuk ka vend për t’a etiketuar njëri tjetrin.
Shresoj që edhe për shtruesin e pyetjes z. Besnik Jakupaj por edhe për të tjerët t’a kem dhënë një pasqyrë mbi atë që thuhet për prejardhjen tonë. Personalisht mendoj se ne kemi qenë ose edhe jemi një fis solid i dalur vonë më vehte e deri në daljen më vete kemi gjallëruar hapabaraz me fisin e Gashit dhe se edhe me Gashin por edhe vetëm kemi dhënë kontribut të paçmuar për qështjen kombëtarë dhe japim edhe sot, veçse si zakon që është, njeriu e ka të vështirë t’a lavdëroj veten.
Unë me kaq përfudoj diskutimin tim sa i përket kësaj qështjeje me shpresën se zbardha pak enigmën tonë. Shëndet e të mira për të gjithë!
Gëzim Kasumaj

“Politikanët tanë kanë vetëm rrena dhe dokrra”

Nga viti 1990 e këtej, na premtuan se do të jemi pjesë e Evropës – gënjeshtër;

se do të kemi një shqiptar të shkolluar dhe të kulturuar – rrenë; se do të jemi një shoqëri me individë të lulëzuar ekonomikisht, me pronë të njohur, me iniciativë të lirë – dokrra; se do të jemi të barabartë para ligjit – tallje e denjë për komikë; se do të zgjedhim vetë liderët, pushtetarët, udhëheqësit që do të ndryshohen sipas vullnetit popullor -mashtrim i hidhët; se administrata dhe drejtësia do të jenë të pavarura nga politika – shiheni me sy çfarë manipulimi; se do të bashkoheshin trojet – çfarë deliri na futën në kokë; se qytetari do të informohej nga mediat e lira – na helmojnë me propagandë …

A nuk ka ardhur koha të mendojmë se përse na kanë rrejtur?

Përse i hamë këto rrena?

A nuk është çasti i madh të mos besojmë?

Nuk ka ardhur momenti ta kërkojmë të drejtën për të mos u besuar?!

Nuk ka ardhur momenti, të kërkojmë jo ëndrra në diell? Ss t’i besojmë atyre që na serviren, por të kërkojmë të drejtën tonë për të ushtruar kompetencën e kritikës? të kërkojmë vetëm një gjë:

Na lini të drejtën e mosbesimit te ju! Të fitojmë të drejtën e të mos qenit të vetëmashtruar?

Kundër utopive të realizuara nga heronjtë apo nga turmat, aq e rrënjosur në atë që u quajt ADN e shqiptarit, dhe të kërkojmë të drejtën e dhënies me kontratë të anulueshme në çdo çast nga qytetari për pushtetarë të dobët, jo prijës, jo utopistë, por thjesht shërbëtor që t’i heqim kur duam?

Artan Fuga.

Esad pashë Toptani u betuar mbi Kuran për sakrificat që do të ndërmerreshin në dobi të kombit Shqiptar

Pas një takimi në hotelin “Pera Palace” mes Ismail Qemalit dhe Hasan Prishtinës, më 12 janar u mblodhën në shtëpinë e Syrja bej Vlorës në lagjen “Taksim” deputetët e Beratit Ismail Beu dhe Aziz pashë Vrioni, deputeti i Gjirokastrës Myfid bej Libohova, deputeti i Durrësit Esad pashë Toptani dhe i Prishtinës, Hasan Beu. Deputetët shqiptarë pasi kuvenduan mbi masat që kërkonin nevoja e rrethanave lidhën besën, duke u betuar mbi Kuran për sakrificat e mëtejshme që do të ndërmerreshin në dobi të kombit e atdheut të tyre. Kryengritjes së përgjithshme të 1912 që shpërtheu në Vilajetin e Kosovës pati jehonë si në viset jugore shqiptare si ato të mesme, ku Esadi u kishte dërguar letra bejlerëve të Shqipërisë së Mesme që t’u bashkoheshin kryengritësve. Ndër krerët e lëvizjes ndër viset e influencës së tij, ishte kushëriri i tij i dytë, Abdi bej Toptani.

Esad ose Esat pashë Toptani ka qenë ushtarak i Ushtrisë Osmane, deputet shqiptar në Mexhlisin osman, drejtues i Rrethimit të Shkodrës dhe kryeministër shqiptar.

U lind në Tiranë, i biri i Ali bej Toptanit dhe Vasfije hanëm Alizotit, lindi më 1863. Nga lisi i gjakut pinjoll i familjes feudale më të rëndësishme të Tiranës dhe nip i bejlerëve të Gjirokastrës, kishte një vëlla, Gani beun dhe tri motra: Nejbenë, Sabushen dhe Merushen. Mbaroi Akademinë Ushtarake të Stambollit.

Me mbështetjen e Halil bej Kraja – sipas Syrja bej Vlorës – pa patur asnjë përvojë në ushtri, në vitin e 1893 u emërua komandant regjimentit të xhandarmërisë në Vilajetin e Janinës. Me gjasë për të ftohur gjakrat pas kurthit që i pat ngrehur valiu i Shkodrës Gani beut, që e pat mbajtur deri kur mbërriti lajmi telegrafik te Sulltani dhe urdhri i tij për t’u liruar.

Në prill të 1897 trupat e gjeneral Hivzi Pashës që luftonin kundër ushtrisë greke humbën pranë vendit të quajtur Gryka e Pesë Puseve (Pente Pigadia). Shqiptarët që luftonin në formacionet osmane patën pakënaqësi dhe mosbesim ndaj komandës. Si komandant i xhandarmërisë, Esati ndihmoi me njerëzit e tij të armatosur që të rivendosej rregulli dhe disiplina. Për kontributin e tij në luftë u ngrit në gradën livá (gjeneral brigade) njëherë e mandej ferik (gjen. major).

Pas një situate të pakëndshme me valiun e Janinës, Osman Pashën, emërohet komandant xhandarmërie në Shkodër, për ku niset më 15 shtator 1902, qëndroi në postin e ri gjer më 1908, kur u shpall Hyrrijeti dhe shpalli kandidaturën për deputet i Durrësit. U zgjodh, duke qenë pjesë e partisë “Bashkim e Përparim” të Xhonturqve. Ishte kundër Komitetit “Bashkim e Përparim” në një intervistë të bërë më herët më 1908. Udhëtari frëng Jaray komenton se Kongresi i Elbasanit gëzonte miratimin e plotë të Esadit.

Pasditen e 27 prillit 1909 bën pjesë në katërshen e deputetëve të Mexhlisit osman që shkuan për t’i dhënë lajmin Sulltan Abdyl Hamidit II se ka rënë nga froni sipas vendimeve të Asamblesë Kushtetuese. Pas kësaj zuri një vend nderi nën kujdesin e partisë “Bashkim e Përparim”, gjatë jetës parlamentare foli për të drejtat e shqiptarëve dhe me deputetë të tjerë si Syrja bej Vlora, Shahin Kolonja, Ismail Qemali dhe Hasan Prishtina ngriheshin me radhë duke protestuar dhe kritikuar politikat qeveritare në viset shqiptare të perandorisë. Me politikat kundër kombësive të partisë xhonturke në pushtet, dhe shqiptarëve në veçanti të cilëve u kishin nisur katër ekspedita ndëshkimore, deputetët opozitarë u vetëdijësuan se pa kryengritje Porta nuk do të bindej t’i jepeshin kombit shqiptar të drejtat kombëtare. Përveç deputetit të Pejës, Ibrahim Efendiut dhe atij të Elbasanit, Haxhi Ali Efendiut deputetë, anëtarë të parisë dhe personalitete u mblodhën në shtëpinë e Reshid Aqif Pashës, e një herë tjetër në shtëpinë e Halil pashë Alizoti të Gjirokastrës dhe disa herë në shtëpinë e Syrja bej Vlorës. Pasi zërat e Ismail Qemalit, Hasan bej Prishtinës e Myfid bej Libohovës që qeveria t’i thërriste arsyes dhe mos hidhte farën e përçarjes, u përbuzën dhe nuk u la vend për arsyetim, kësodore deputetët shqiptarë më vete u mblodhën për t’u besatuar në shpëtimin e kombit dhe atdheut.

Në legjislaturën e dytë u zgjodh përsëri deputet në Kuvend, por me forcë.

Në fund të gushtit 1912, kur kryengritja shqiptare ishte fashitur, Esad Pasha la Stambollin dhe u nis për Tiranë. Pas kërkesës së valiut të Shkodrës Hasan Riza Pashës dhe krerëve muslimanë të qytetit, Esad Pasha i emëruar komandant i “trupave të përforcimit” ishte caktuar të mblidhte nizamët e redifët (rezervistë) për “me i ndenjtë gati Karadakut”. Pasi u lëshua urdhri, një ushtri prej rreth 5,500 vetësh u mobilizua në gatishmëri të Esad Pashës. Pati paqartësi në zinxhirin e komandës, 15 batalionet e redifëve dhe vullnetarëve shqiptarë që i përgjigjeshin Esad Pashës ishin më të shumtë në numër sesa korpusi i ushtarëve të rregullt turq nën komandën e Hasan Riza Pashës. U vendos që Esadi të quhej zyrtarisht komandant i Fronteve të Veriut dhe të Lindjes për nga grada, dhe kështu i nënshkroi urdhrat që nxirrte me shkrim, ndërsa Hasan Rizai ishte ushtaraku i parë për nga kompetencat ushtarake. Pas vrasjes së Hasan Riza Pashës mbrëmjen e 30 janarit, Esadi si ushtaraku më i pushtetshëm u bë komandant dhe vali i Shkodrës. Deri në prill arriti të mbrojë Shkodrën, duke bërë që ky qytet t’i mbetej Shqipërisë.

Tek e kishte lënë të hante me nipin e tij, Xhemil bej Vlorën dhe mikneshën e vet Elizën, Esati u vra në rr. Castiglione në Paris më 13 qershor, 1920 nga Avni Rustemi në kushtet e konkurrencës politike në Tiranë. Ky kishte qëndruar i fshehur pas njërës prej shtyllave të hyrjes së hotelit Continental në pritje të pashës. Avniu i kishte shkuar nga mbrapa dhe e kishte qëlluar prej njëfarë distance me një revolver Smith & Wesson, që e mbante me vete. Plumbi i kishte depërtuar në qafë pranë shtyllës kurrizore dhe kur ishte rrotulluar me duart lart për t’u mbrojtur, Avniu qëlloi përsëri, në anën e majtë të kraharorit në lartësinë e sqetullës.

Mbas një gjyqi të gjatë Avni Rustemi do të lirohej duke u shpallur i pafajshëm nga gjykatat e Shtetit Francez, me një mbrojtje të ngritur prej Anatole de Monzie mbi tezën e krimit të pasionit dhe “me paramendimin e një populli të tërë”. Sipas burimeve të përdorura nga historiani Kastriot Dervishi, atentati që çoi në vrasjen e Toptanit ishte i shtyrë nga kushëriri i tij Aqif Pasha, si rival politik i atyre kohëve – dhe paratë për ta financuar u nxorrën nga fondet e Këshillit të Naltë.

Pas vdekjes trupi u dërgua nga familja në një depo mortore të Parisit për t’u mbajtur derisa të merrej një vendim se ku do të varrosej përfundimisht. Njëra nga të bijat u interesua pranë autoriteteve franceze nëse trupi i të atit mund të transportohej në Shqipëri. Arka prej plumbi nr. 17 vazhdoi të qëndrojë në depon e rr. D’Aubervilliers të paktën deri në tetor 1921. Më vonë, eshtrat e Esatit u varrosën në mënyrë thuajse të fshehtë në një lagje të varfër të Parisit.

Në vitin 1929, qyteti i Parisit vendosi të sjellë në një vendvarrim të vetëm në Thiais eshtrat e ushtarëve serbë dhe malazezë, aleatë të Francës, të vrarë në Luftën Botërore. Eshtrat e Esatit u shpunë në atë parcelë më 2 korrik 1934.

Për t’u varrosur pranë ushtarëve, kundër të cilëve luftoi në Shkodër dhe dy vjet më vonë i ndihmoi të shpëtonin nga katastrofa e plotë. Por argumenti i varrit përdoret në valët e pasioneve për ta akuzuar si tradhtar.

Haradinaj alarmon ashpër qeverinë: A i keni sytë në ballë me pa?

Ish-kryeministri Ramush Haradinaj ka paralajmëruar ditë të rënda gjatë sezonit të dimrit, nga kriza energjetike.

Haradinaj alarmoi në Facebook se se kriza globale “mund ta komplikojë tregun energjetik europian”, raporton Gazeta Express.

Kryetari i AAK-së tha se Qeveria s’ka strategji energjetike për kapërcimin e kësaj krize, ndërsa ia rekomandoi Ekzekutivit disa masa.

Postimi i plotë i Ramush Haradinajt:

A i keni sytë në ballë me pa?!

Kosova është në një krizë të rëndë energjetike, sado që ajo nuk vërehet në këta muaj të verës.

Heqja dorë nga ndërtimi i kapaciteteve energjetike me thëngjill, në kohën kur shumë shtete perëndimore po i rikthehen atij, refuzimi i pakuptimtë i gazit amerikan dhe mungesa e një strategjie energjetike për kapërcimin e kësaj krize, është alarm i kuq se me fillimin e sezonit të dimrit na presin ditë të rënda.

Kriza globale me gazin dhe karburantet, si pasojë e agresionit rus në Ukrainë, mund ta komplikojë tej mase tregun energjetik evropian dhe mundësinë që Kosova të blejë energji gjatë sezonit të dimrit.

Kjo, ose për shkak të mungesës në treg të energjisë, ose për shkak të çmimeve të papërballueshme për Kosovën.

Prandaj Qeveria e Kosovës duhet që urgjentisht ta hartojë një “plan krize” me masa konkrete për përballimin e një kolapsi të mundshëm energjetik, me pasoja të paparashikueshme për vendin.

Është urgjente:

– që gjatë sezonit të verës të aftësohen termocentralet e Kosovës, duke u bërë remontet e nevojshme të blloqeve të tyre;

– që menjëherë e pa vonesë të shikohet mundësia e një “marrëveshjeje krize” me Shqipërinë për shkëmbim të energjisë (të jepet verës e të importohet dimrit);

– të krijohen rezerva të naftës, benzinës dhe gazit;

– të liberalizohet tregu i burimeve konvencionale për ngrohje, së paku deri në mars të vitit të ardhshëm, (thëngjilli dhe lëndët drusore);

– të krijohet një fond emergjent për energjinë dhe ngrohjen për dimër dhe natyrisht të rikthehet çmimi i rrymës atje ku ishte…

Sjellja me komoditet e qeverisë sot, në raport me krizën energjetike në prag, mund të ketë pasoja katastrofike për vendin.

A i keni sytë në ballë me pa?!

Koha është të veprohet tani!

Manastiri i Deçanit: Reagojnë historianët pas përplasjes mes Qeverisë së Kosovës dhe Europa Nostras

Manastiri i Deçanit është bërë sërish qendër e diskutimeve pas përplasjes mes Qeverisë së Kosovës dhe organizatës Europa Nostra. Kjo e fundit e listoi manastirin si një nga shtatë monumentet më të rrezikuara në Evropë për vitin 2021, ndërsa ministrat Liburn Aliu dhe Hajrulla Çeku kërkuan kërkimfalje nga kjo organizatë.

Në këtë mes, nuk ka munguar as reagimi i manastirit. Përmes një postimi në Twitter, ata kanë thënë se “për 6 vite me radhë po injorohet vendimi i Gjykatës Kushtetuese për tokën e manastirit dhe marrëveshja për Këshillin e Monitorimit të Zbatimit për një rrugë anësore rreth zonës së mbrojtur të manastirit”, shkruan Express.

Lidhur me këtë çështje kanë reaguar nga Lidhja e Historianëve të Kosovës “Ali Hadri”, dega në Deçan. Kryetari i kësaj lidhje, Shkodran Imeraj, përmes një reagimi ka thënë se manastiri është një ndër vendet më të sigurta në Kosovë dhe se ai rrezikohet vetëm nga Sava Janjiq.

“Cilësimet e Organizatës jo-qeveritare (OJQ) “Europa Nostra”, për rrezikshmërinë e Manastirit të Deçanit, nuk janë të qëndrueshme. OJQ “Europa Nostra”, duhet të dije se Manastirin e Deçanit, që nga ndërtimi i tij e deri me sot, e kanë ruajtur dhe siguruar banorët vendas shqiptar. Pra, Manastiri i Deçanit nuk është i rrezikuar nga shqiptarët. Ai monumente rrezikohet vetëm nga politika dashakeqe e kreut të saj, Igumenti Sava Janjiq”, thuhet në reagim.

Ndër të tjerash, në reagim thuhet se tentimi i Sava Janjiq për të devijuar ndërtimin e rrugës “është tentim i qartë për të i hapur mundësinë e futjes në geto Manastirit dhe krijimin e kushteve për themelimin e një territori të shkëputur nga juridiksioni i shtetit të Kosovës”, shkruan Express.

“Tentimi i Igumenti Janjiç, për të devijuar rrugën me ndërtimin e një traseja të re kah pjesa e Isniqit dhe kah pjesa e grykës së Lloqanit, dhe mos lejimi i kalimit të njerëzve dhe automjeteve në rrugën ekzistuese është tentim i qartë për të i hapur mundësinë e futjes në geto Manastirit dhe krijimin e kushteve për themelim e një territori të shkëputur nga juidiksioni i shtetit të Kosovës.Idesë së kreut të Manastirit të Deçanit, Sava Janjiç, me të madhe është duke i ndihmuar edhe OJQ “Europa Nostra”, e cila me Manastirin po bën politike hileqare.I japim mbështetje të plotë dhe të pa rezervë në qëndrimet e saja rreth kësaj teme Qeverisë së Kosovës dhe institucioneve të tjera Republikës, të cila si asnjëherë më parë janë tepër parimore në këtë temë”, thuhet në reagim.

Në fund, historianët kanë përsëritur qëndrimin se Janjiq duhet ta ndalë sa më parë fushatën kundër shtetit të Kosovës dhe ta pranojë shtetësinë e Republikës së Kosovës.

“Përsërisim qëndrimin tonë së kreu i Manastirit, Sava Janjiç, duhet të ndal sa me pare fushatën kundër shtetit të Kosovës, dhe të pranojë shtetësinë e Republikës së Kosovës, e të mos luaj me standardet të dyfishta. Pra ai nuk duhet të luaj me petkun e klerikut, sepse petku i klerikut i takon klerikut e jo politikanit”.

Reagimi i plotë:

Reagim ndaj Organizatës “Europa Nostra” dhe Deklaratës së fundit të kreut të Manastirit të Deçanit

Manastiri i Deçanit, është nder vendet me të sigurta në Kosovë, pasi që objektin dhe zonën për rreth tij e sigurojnë forcat e Aleancës së NATO-së. Tashmë, ka ardhur koha që sigurinë e Manastirit, të e bëjnë Policia e Kosovës.Cilësimet e Organizatës jo-qeveritare (OJQ) “Europa Nostra”, për rrezikshmërinë e Manastirit të Deçanit, nuk janë të qëndrueshme.

OJQ “Europa Nostra”, duhet të dije se Manastirin e Deçanit, që nga ndërtimi i tij e deri me sot, e kanë ruajtur dhe siguruar banorët vendas shqiptar.

Manastiri i Deçanit, në të gjitha etapat e historisë sonë, është ruajtur dhe respektuar nga popullsia vendase shqiptare. Me shekuj të tërë Manastiri ka bashkëjetuar dhe vazhdon të qëndroj edhe sot në bashkëjetesë të plotë me popullsinë vendase shqiptare.

Pra, Manastiri i Deçanit nuk është i rrezikuar nga shqiptarët. Ai monumente rrezikohet vetëm nga politika dashakeqe e kreut të saj, Igumenti Sava Janjiç.

Përfaqësuesit e OJQ “Europa Nostra”, duhet me patjetër të vizitojnë lokalitetin arkeologjik “Kulla e Qelisë”, i cili është tepër i rrezikuar nga mos ndërhyrja në te. Mos lejimi nga ana e Manastirit të Deçanit, që institucionet e Kosovës të ndërhynë në lokalitetin arkeologjik “Kulla e Qelisë”, e rrezikon tej masë këtë monumente antik që të zhdukët nga faqja e dheut.

Pra, OJQ “Europa Nostra”, nuk duhet të beje politike me Manastirin e Deçanit. Ajo duhet të qëndroj larg politikës.

Dënojmë ashpër qëndrimin e djeshëm të kreut të Manastirit të Deçanit, Igumenit Sava Janjiç, i cili duke berë reagim në emër të institucionit, kërkon zbatimin e aktgjykimit anti ligjor dhe anti kushtetuesë të Gjykatës Kushtetuese të Kosovës, aktgjykimit i cili bazën e ka në ligjet e kohës së Millosheviçit dhe si i tillë ai vendim nuk duhet të zbatohet ngase do të prodhoj efekt zinxhirë, pra do të jetë precedent i rrezikshëm për Kosovën, ngase në Kosovë janë me dhjetëra kisha politike të cilat i ka ndërtuar shteti serb gjatë viteve 1989-1999 dhe ju ka falur toka gjithnjë duke u bazuar në legjislacionin e dhunshëm të viteve 1989-1999 që ka nxjerrë për Kosovën.

Pra Gjykata Kushtetuese e Kosovës me aktgjykimin e saj të majit të vitit 2016, për pronat dhe Ndërmarrjet “Apiko” dhe “Iliria”, ka shkelur rende Kushtetutën e Kosovës, respektivisht Nenin 113, paragrafin 7. Si i tillë aktgjykimin i kushtetuesës është anti kushtetuesë dhe anti ligjor me legjislacionin e Kosovës.

Është absurde kërkesa e Igumenti Sava Janjiç, për zbatimin e kinse një marrëveshje (ujdie) të disa viteve me parë, me të cilën institucionet e Kosovës duhet të devijojnë rrugën e cila bie kah Manastirit i Deçanit.

Devijimi i rrugës sipas kërkesave të Manastirit të Deçanit nuk duhet të pranohet nga institucionet e Kosovës, ngase është e papranueshëm devijimi i rrugës, sepse me mija vjet rruga ka qenë e kalueshme dhe e qasshme për qarkullim ajo që kalon në afërsi të Manastirit.

Tentimi i Igumenti Janjiç, për të devijuar rrugën me ndërtimin e një traseja të re kah pjesa e Isniqit dhe kah pjesa e grykës së Lloqanit, dhe mos lejimi i kalimit të njerëzve dhe automjeteve në rrugën ekzistuese është tentim i qartë për të i hapur mundësinë e futjes në geto Manastirit dhe krijimin e kushteve për themelim e një territori të shkëputur nga juidiksioni i shtetit të Kosovës.Idesë së kreut të Manastirit të Deçanit, Sava Janjiç, me të madhe është duke i ndihmuar edhe OJQ “Europa Nostra”, e cila me Manastirin po bën politike hileqare.I japim mbështetje të plotë dhe të pa rezervë në qëndrimet e saja rreth kësaj teme Qeverisë së Kosovës dhe institucioneve të tjera Republikës, të cila si asnjëherë më parë janë tepër parimore në këtë temë.

Përsërisim qëndrimin tonë së kreu i Manastirit, Sava Janjiç, duhet të ndal sa me pare fushatën kundër shtetit të Kosovës, dhe të pranojë shtetësinë e Republikës së Kosovës, e të mos luaj me standardet të dyfishta. Pra ai nuk duhet të luaj me petkun e klerikut, sepse petku i klerikut i takon klerikut e jo politikanit.

Dr. Shkodran Imeraj Kryetar i Lidhjes së Historianëve të Kosovës “Ali Hadri” dega në Deçan./TeleshkronjaPost/

Ish-kryeministri spanjoll: SHBA-të të obesesionuara me Kosovën, ma përmendnin në çdo takim

Ish-kryeministri i Spanjës, José Luis Rodríguez Zapatero, ka thënë se Shtetet e Bashkuara të Amerikës kanë qenë të obsesionuara me Kosovën gjatë mandatit të tij, duke treguar se në bisedimet me përfaqësuesit amerikanë, gjithmonë është përmendur Kosova.

I pyetur për vendimin e kryeministrit të tanishëm spanjoll, Pedro Sánchez, për të mbështetur propozimin e autonomisë marokene për Saharanë Perëndimore, Zapatero tha se në bisedimet me ShBA-në asnjëherë nuk u përmend çështja e Marokut, por se sipas tij, ShBA më së shumti fliste për Kosovën.

“Në gati tetë vitet që isha në qeveri, nëse kishte një temë që nuk u shfaq kurrë në dialogët tanë, marrëveshjet dhe mosmarrëveshjet me Shtetet e Bashkuara, ishte tema e Marokut. Është krejtësisht e lehtë për mua të kujtoj se Kosova ishte një obsesion i madh i Shteteve të Bashkuara me Spanjën. Sigurisht, Amerika Latine, Afganistani, Iraku, po ashtu ishin tema të diskutuara. Por Maroku nuk ishte. Dhe nuk mendoj se është tani”, tha ish-kryeministri spanjoll në një intervistë për elDiaro, transmeton Klankosova.tv.

Zaptero shërbeu si kryeministër i Spanjës nga viti 2004 deri në fund të viti 2011, në kohën kur president i ShBA-së ishte Geroge Bush, deri më 2009, dhe pasuesi i tij, Barack Obama./TeleshkronjaPost/

Serbia drejt Adriatikut, masakra në Prizren dhe nxitja nga Rusia

Fati i konsullit Prochaska ishte i ndërthurur me çështjen më të madhe të përparimit serb në detin Adriatik përmes Shqipërisë së Veriut dhe kundërshtimin e fortë austro-hungarez ndaj çdo pranie serbe në Adriatik.

Sipas gazetës “Illustrierte Kronen Zeitung”, arroganca serbe inkurajohej nga qëndrimi i Rusisë, e cila në njërën anë shpërfaqte dashurinë për paqe, ndërsa nga ana tjetër diplomatët e saj nxisnin luftë kundër Austro-Hungarisë.

Në këtë pikë, luftënxitësi më i keq duket se ishte z. Hartwig, ambasadori rus në Beograd, i cili serbëve u premtonte mbështetjen e carit, “edhe pse ai duhet ta dijë më së miri se kolosi rus është i kalbur, dhe i kalburi thyhet që në një përplasje me një fuqi të madhe”.

Kjo situatë bëri që ushtria ruse të mobilizohej në rrethin ushtarak të Kievit dhe në një pjesë të rrethit të Varshavës në kufi me Austro-Hungarinë në mbështetje të Serbisë dhe masave përkatëse ushtarake austro-hungareze përtej kufirit në Galicia, gjatë nëntorit 1912

E FUNDIT: Shumë shpejtë takimi Kurti-Vuqiq, pritet të nënshkruhen disa marrëveshje

Caktimi i datës së takimit të radhës të nivelit të lartë ka mbetur në dorë të ndërmjetësuesve të dialogut Kosovë-Serbi. Nga Qeveria e Kosovës kanë thënë se ende nuk ka ftesa zyrtare, dhe nëse do të ngjajnë këto takime, ato do të jenë në gjysmën e dytë të korrikut. Nga takimi i ardhshëm Kurti-Vuçiq nuk ka pritje të mëdha, derisa nga njohës të procesit bëhet thirrje për kornizim të dialogut.

Periudha pa takime, tash e një vit, do të përmbyllet në fund të muajit korrik. Ndonëse ende nuk ka një datë zyrtare, takimi i nivelit të lartë në kuadër të dialogut midis kryeministrit Albin Kurti e presidentit Aleksandër Vuçiq pritet të mbahet në pjesën e dytë të korrikut. Megjithëkëtë, nga Qeveria e Kosovës kanë thënë se koha e mbajtjes së takimit varet nga ndërmjetësuesit e bisedimeve midis Kosovës dhe Serbisë, përfaqësuesit të lartë të BE-së, Joseph Borrell, e emisarit për dialogun Miroslav Lajçak.

“Është folur nëpër takime të ndryshme mundësia për takim të kryenegociatorëve dhe pastaj edhe të krerëve shtetërorë, kryeministrit të Kosovës dhe presidentit të Serbisë. Mirëpo ende nuk ka ftesa zyrtare. Nëse do të ngjajnë këto takime, ato do të jenë në gjysmën e dytë të korrikut. Kjo varet nga ndërmjetësuesit në Bruksel, z.Borrell dhe z.Lajçak”, thuhet në përgjigjen me shkrim që ka dhënë për KOHËN zëdhënësja e Qeverisë, Rozafa Kelmendi.

Një takim midis Kurtit e Vuçiqit ka kohë që është paralajmëruar. Vetë emisari i BE-së për dialogun, Miroslav Lajçak, gjatë vizitës së tij në fund të qershorit, ka deklaruar se synojnë që krerët e të dyja shteteve t’i takojnë para pushimeve të verës. Lajçak ka thënë se konsideron se ka ardhur koha që mes liderëve të Kosovës e Serbisë të ketë takime më të shpeshta. “Plani ynë është që të kemi takime më të shpeshta, të rregullta, në mes të kryeministrit Kurti e presidentit Vuçiq”, ka thënë i dërguari i posaçëm i Bashkimit Evropian për dialogun, Miroslav Lajçak, në një konferencë për media më 29 qershor.

Duke pasur parasysh qëndrimet e kundërta të Kosovës dhe Serbisë në bisedimet mes tyre, nga takimi i radhës nuk ka pritje të larta.

Kështu e festonin ushtarët e UÇK-së festën e Bajramit në vitin 1999 (Foto)

Sot u festua festa e besimit Islam, Kurban Bajrami, por për dallim nga sot, kështu e kremtonin ushtarët e UÇK-së festën e Bajramit në vitin 1999 (Foto)

Vitet e luftës në Kosovë, kanë qenë të vështira, por festat edhe pse në një situatë të jashtëzakonshme janë festuar disi,

Festën e Bajramit të vitit 1999, e tregon edhe kjo fotografi e pjesëtarëve të UÇK-së, të cilët edhe pse në gjendje lufte gjenin pak kohë e hapësirë për të festuar atë.

Në fotografinë e siguruar nga Magazina.al pjesëtarët e UÇK-së të mbledhur së bashku, ndërsa shihen edhe disa embëlësira tradiocionale të festës së Bajramit.