Kryeministri i Shqipërisë, Edi Rama dhe ministrja e Infrastrukturës dhe Energjisë, Belinda Balluku kanë thënë se kompania holandeze ‘Shell’ ka zbuluar sasi të mëdha nafte dhe gazi në Shqipëri.
Edi Rama ka thënë se ky zbulim do të ndikojë në të ardhmen e vendit dhe atë energjetike të Evropës, transmeton Teleshkronja Post.
“Holanda e pranishme në Shqipëri. Ne kemi shumë shpresë se së shpejti mund të ndajmë me opinionin tonë publik, rajonal dhe përtej rajonit, një zbulim shumë të rëndësishëm që kompania holandeze ‘Shell’ po arrin në vendin tonë. Ata hezitojnë për momentin të flasin për shifra. Shenjat tregojnë se mund të jemi pranë një zbulimi shumë të rëndësishëm të gazit dhe naftës në nëntokë, që do të ndikojë të ardhmen e vendit tonë, por edhe do të luajë rol në të ardhmen energjetike të Evropës”, tha Rama.
Belinda Balluku ministre e Infrastrukturës dhe Energjisë në qeverinë e Shqipërisë tha që vendi i saj do të jetë një ndër vendet që do të prodhoj sasi të madhe gazi në të ardhmen.
“Një nga kompanitë më të shkëlqyera që kemi në vend ‘Shell’ po punon në Shqipëri prej disa kohësh tashmë dhe ne po presim me padurim rezultatin e eksplorimit që do të jetë një zbulim i madh, është e sigurte që Shqipëria do të jetë një prej vendeve që do të prodhoj një sasi të madhe gazi dhe nafte e ndarë me 60 për qind për naftën dhe 40 për qind për naftën”, tha ajo.
Më 16 janar 1844, në Vlorë lindi Ismail Qemal Bej Vlora, diplomati shqiptar, politikani, rilindasi, burrë shteti dhe babai themelues i Shqipërisë moderne. Autori kryesor i Deklaratës së Pavarësisë, i cili më pas shërbeu si Kryeministri i parë dhe Ministri i Jashtëm i Shqipërisë gjatë periudhës 1912-1914.
U kthye pas Revolucionit të 1908, kur nisi periudha e dytë kushtetuese e perandorisë dhe u zgjodh deputet. Shumë shpejt vërejti rritjen e tensioneve nga Xhonturqit dhe kundërshtoi fushatat që ndërmorën ndaj vilajeteve shqiptare. Bashkëpunoi për kryengritjen përfundimtare të vitit 1912 në ujdi me kolegët shqiptarë në parlament pa dallim partie që çoi në njohjen e Vilajetit Shqiptar. Me fillimin e Luftës së Parë Ballkanike u nis nga Stambolli drejt Vjenës për të kërkuar garanci për pavarësimin e Shqipërisë.
Vinte nga familjet më të hershme të oxhaqeve bejlere, por degëzimi i tij nuk qe aq i kamur që nga kryengritjet e Tanzimatit ku u përfshi i ati. I përkrahur nga farefisi i tij, u shkollua dhe nisi karrierën si nëpunës civil i perandorisë. Pasi u mor nën patronazh nga sadrazemi i ardhshëm Mid’hat Pasha, fitoi përvojë në nivelet më të larta të administratës shtetërore osmane, nga zbatimi në terren i Tanzimatit e deri duke kontribuar në hartimin e Kushtetutës Osmane. Duke parë ngërçet e vazhdueshme dhe duke e ndjerë veten të rrezikuar nga bindjet e veta, iku në syrgjyn.
Ismail Qemali ne mosh te re
Në vitin 1877, Ismaili dukej se ishte në prag të funksioneve të rëndësishme në administratën osmane, por kur Sulltan Abdulhamidi II e shkarkoi Midhatin si kryeministër, Ismail Qemali u dërgua në mërgim në Anadollin perëndimor, megjithëse Sulltani më vonë e tërhoqi atë dhe e bëri guvernator të Bejruti. Qemali në vitin 1892 i paraqiti sulltanit një plan për një Konfederatë Ballkanike.Ai përfshinte një marrëveshje midis shteteve ballkanike dhe perandorisë, të lidhura përfundimisht me mbrojtje reciproke dhe zhvillim ekonomik të marrëveshjeve të burimeve brenda një shteti të unifikuar të Lindjes së Madhe me Perandorinë Osmane si qendër dhe kthimin e kufijve të vjetër.
Në këtë kuadër, Shqipëria si Maqedonia nuk trajtohej si shtet më vete, por si pjesë e shtetit osman.Me kalimin e kohës, rekomandimet e tij politike liberale bënë që ai të binte sërish në favorin e Sulltanit.Qemali ishte i vetëdijshëm se perandoria ishte afër ndërhyrjes së Fuqive të Mëdha për shkak të krizës armene të vitit 1895.Abdulhamidi II i dha Qemalit postin e guvernatorit (vali) të Tripolit, por postin e lartë ai e shihte si internim.
Ismail Qemali 1890
Në maj 1900 Ismail Qemali hipi në jahtin e ambasadorit britanik, kërkoi azil dhe u largua nga perandoria ku për tetë vitet e ardhshme jetoi në mërgim.Qemali u nis për në Athinë dhe lëshoi proklamata ku shpjegonte braktisjen e shërbimit ndaj perandorisë, ndërkohë që autoritetet osmane ishin të mërzitur me ikjen e tij. Interesimi i tij për çështjen shqiptare ishte i kufizuar derisa këto ngjarje dhe pjesëmarrja e Qemalit në lëvizjen kombëtare shqiptare shihej si një pasuri në qarqet shqiptare që do të sillte prestigj dhe do të ndikonte tek shqiptarët myslimanë për të mbështetur çështjen.
Ai gjithashtu punoi për të promovuar sundimin kushtetues në Perandorinë Osmane.Në Paris u takua me Faik Konicën dhe të dy krerët punuan së bashku për një kohë të shkurtër për çështjet shqiptare nëpërmjet botimeve të gazetave ku Qemali bënte thirrje për bashkim shqiptar, zhvillim ekonomik, përparim dhe paralajmërim për rreziqet e ardhshme të nënshtrimit nga shtetet ballkanike.
Dyshja u përplasën pasi Qemali e kishte të vështirë të punonte me Konicën, ndërsa Konitza e gjeti fokusin e tij për të qenë politikan dërrmues dhe nuk e miratoi politikën e tij pro-greke.Qemali vazhdoi të themelojë gazetën Selamet (Shpëtimi) që botohej në turqishten osmane, shqipe dhe greqisht, e cila kërkonte bashkëpunim midis shqiptarëve dhe grekëve, për shkak të interesave të njëjta gjeopolitike të të dy popujve.Disa veprimtarë shqiptarë të përfshirë në lëvizjen kombëtare i konsideruan këto pikëpamje si të dyshimta dhe një instrument të politikës greke që bënte që popullariteti i tij të zbehej tek shqiptarët.
Pas grushtit të shtetit të qershorit 1924, më 16 qershor 1924 u formua qeveria e Fan Nolit. Kryeministri u përzgjodh me short.
Në lojë ishin edhe dy figura të tjera, ish-kryeministra. Regjenti i vetëm i mbetur, Sotir Peci, e priti me shumë pakënaqësi zgjedhjen e Fan Nolit. Ai parashikoi se “ky këmbëters do të na shpjerë të gjithëve në mjerim”.
Qeveria zotohej të bënte çarmatimin e përgjithshëm, të dënonte “shkaktarët e vëllavrasjes”, të sillte qetësinë në vend, të lartësonte autoritetin e shtetit, të çrrënjoste feudalizmin, të reformonte administratën, të riorganizonte pushtetin vendor, të baraspeshonte buxhetin me kursime të forta, të ndërronte sistemin e taksave, të përmirësonte gjendjen e bujkut, të lehtësonte hyrjen e kapitalit të huaj, të lartësonte prestigjin e shtetit shqiptar, të garantonte pavarësinë e sistemit gjyqësor duke përfshirë edhe një reformë në të, të rregullonte komunikacionin e vendit, të organizonte degën e shëndetësisë, atë të arsimit si dhe të kishte marrëdhënie miqësore me të gjitha shtetet e sidomos me fqinjët.
Qeveria nuk e fshihte karakterin diktatorial të saj, por nuk kishte mjetet e duhura ta realizonte këtë. Ajo nisi procese politike të kundërshtarëve politikë të saj. Ata që nuk mundi t’i arrestonte, i shpalli në listën bashkëlidhur.
